Kliknij tutaj --> 🎯 leczenie witaminą b17 w niemczech

Zobaczmy teraz, jakie rady możemy zastosować w ciągu dnia, aby nie cierpieć na niedobór witaminy B12. Pomysły na zwiększenie poziomu witaminy B12. Chodźmy z kilkoma pomysłami na zwiększenie poziomu witaminy B12: Nie pij więcej niż 2 lub 3 filiżanki kawy dziennie. Zwiększ spożycie żywności bogatej w witaminę B12: Ostrygi. Małże. Witamina B17 i jej działanie. Wedle słów Krebsa, brak w organizmie właśnie tej witaminy, powoduje zmiany nowotworowe. Tym samym, amigdalina miałaby stać się jedynym jak dotąd, w pełni skutecznym antidotum na raka i to w każdej postaci. Poparciem dla jego tezy miało być pewne żyjące w odosobnieniu himalajskie plemię, którego Książka zawiera też praktyczne porady co stosować - z naturalnych składników - np. zioła. Niestety, w Polsce nie ma możliwości leczenia witaminą B17, są tylko 3 kliniki w Niemczech, a koszt jest bardzo duży - nieosiągalny dla większości z nas. Pozostaje nam jedzenie pestek - ja kupiłam je dla mojego Taty i dla siebie zapobiegawczo. Leczenie uzależnień w Niemczech. Zajmujemy się najtrudniejszymi przypadkami, znajdujemy najlepsze kliniki i specjalistów oraz zajmujemy się wszystkim przed, w trakcie i po leczeniu. Możesz samodzielnie wybrać klinikę i lekarza lub bezpłatnie skonsultować się z naszymi ekspertami. Leczenie stomatologiczne jest czasami objęte ubezpieczeniem zdrowotnym, ale proces ten może być skomplikowany, dlatego niezbędne jest przeprowadzenie badań. W Niemczech istnieją dwa podstawowe rodzaje ubezpieczeń zdrowotnych , z których oba pokrywają niektóre, ale nie zawsze wszystkie koszty opieki dentystycznej w Niemczech. Site De Rencontre Gratuit Drome Ardeche. Witamin z rodziny "B" jest wiele, ale mało kto zna witaminę B17. Tak naprawdę nie jest to witamina, tylko amigdalina, nazywana również letril lub laetrile. W niektórych krajach amigdalin jest uznawana za niekonwencjonalny lek na nowotwory różnego typu. Czy rzeczywiście jest to środek mogący zastąpić chemio i radioterapię, dający nadzieję dla nieuleczalnie chorych pacjentów onkologicznych?Witamina B17 - na co działa? Amigdalina nazywana witaminą B17 jest organicznym związkiem, zaliczanym do grupy glikozydów, który występuje w wielu roślinach, w tym w pigwie, morelach, brzoskwiniach, śliwkach i wiśniach. Ma specyficzny, gorzki smak i aromat. W najwyższym stężeniu witamina B17 występuje w pestkach migdałowca, stąd też i nazwa amigdalina - z łaciny Amygdalus communis. Opinie o skuteczności działania amigdaliny są podzielone. Jeszcze do niedawna produkowano na jej bazie Laetrile - syntetyczną pochodną amigdaliny, czyli glukuronid nitrylu kwasu migdałowego. Specyfik ten został jednak wycofany ostatecznie z rynku przez amerykańską Agencję Żywności i Leków - FDA, ze względu na brak dowodów jego skuteczności działania przy jednoczesnym wysokim ryzyku zatrucia cyjankiem. Obecnie amigdalina jest dostępna głównie w sklepach zielarskich, w postaci gorzkich migdałów lub gorzkich jąder pestek moreli, rzadziej będzie to witamina B17 w tabletkach. Cena za 500 g migdałów czy pestek moreli waha się w przedziale od 30 do 50 zł. Witamina B17 - na co pomaga? Według zwolenników witaminy B17 jest ona skutecznym lekiem na raka. Po spożyciu, pod wpływem reakcji enzymatycznym w układzie pokarmowym człowieka, amigdalina rozkłada się na glukozę, aldehyd benzoesowy i cyjanowodór (kwas pruski). Cyjanowodór w nadmiernych ilościach może prowadzić do zatrucia. Dlatego trzeba przyjmować amigdalinę zgodnie ze wskazaniami na opakowaniu. Ponoć dzięki niej, następuje uwolnienie trującego cyjanowodoru wyłącznie w komórkach nowotworowych. W zdrowych znajduje się enzym rodanaza, który nie pozwala na jego uwolnienie. Właściwości antynowotworowe witaminy B17 nie zostały dotychczas potwierdzone na drodze naukowej, ale znane są przypadki stopniowego zmniejszania objętości guza przy przyjmowaniu amigdaliny. Pozwala ona na ustąpienie dolegliwości bólowych związanych z chorobą. Witamina B17 - jak stosować? Dawkowanie witaminy B17 musi być rozważne, ponieważ w przeciwnym wypadku istnieje ryzyko zatrucia cyjanowodorem. Najlepiej wcześniej zasięgnąć opinii lekarza, zwłaszcza jeśli pacjent cierpi na choroby układu krążenia. Preparaty zawierające amigdalinę obniżają ciśnienie krwi. Często w medycynie niekonwencjonalnej witamina B17 nie tylko jest podawana jako lek antynowotworowy, ale stosowana jest również w terapii profilaktycznej. Lekarze odradzają, aby zamienić konwencjonalne leczenie onkologiczne i podjąć się wyłącznie alternatywnej metody leczenia nowotworów z użyciem witaminy B17. Może mieć to tragiczne konsekwencje. Pacjenci ze zmniejszonym wchłanianiem z przewodu pokarmowego, w ogóle nie powinni sięgać po witaminę B17 z uwagi na występowanie wielu przykrych objawów niepożądanych, bólu brzucha, zgagi czy niestrawności. Szybki przepis na energetyczny koktajl z owocami Filtr: Kategoria: Witamina B17 Substancja czynna: - Po niefortunnym nawrocie choroby, rozpocząlem terapie Amigdalina, witamina sporo ciekawych informacji na stronach internetowych. Opisane jest dokladne dzialanie oraz sklad witaminy B17, takze ukazane "przypadki", ktorym sie udalo za pomoca Letrilu uwolnic sie od jest jednak taka istota, ktora nie uwierzy poki sama nie doswiadczy, jak to mowia niektorzy "cudu".Ja moge powiedziec tyle, ze dzialanie Amigdaliny widac na wynikach morfologii, przy poziomach Leukocytow z poczatku leczenia i aktualych, jak rowniez chce tym sposobem namawiac na WitB17, chce tylko przedstawic fakt, ze witamina B17 cos majstruje i niesie za soba jakies efekty podczas stosowania wymagana jest stala kontrola odpowiedniej kliniki, ktora pomoze w przypadku niedoborow stosowania Witaminy spradja Leukocyty, Limfocyty oraz HGb i PLT, w poczatkowej fazie leczenia, gdyz wiekszosc komorek we krwi to Leukocyty i jest to, czy komorki w szpiku rowniez podczas dluzszego stosowania leku beda prawidlowe, a nowotworowe zostana zniszczone, zastapione zdrowymi? Witamina B17 - Naturalne leczenie Naukowcy "odkrywaj±" witaminę B17 Grudzień 2000. Australijskie gazety donosz±: naukowcy w Londynie odkryli "naturalny system produkuj±cy cyjanek potasu, wytwarzany przez ro¶liny", którego zadaniem byłoby lokalizowanie i niszczenie tumorów rakowych u ludzi. Chociaż badacze przedstawiaj± kassawe, jako ro¶linne Ľródło cyjanku aktywnie niszcz±cego tumory, to KCN zawarty w kassawie jest dokładnie taki sam jak i ten znajduj±cy się w pestkach moreli, czyli Ľródle zniesławionej i zakazanej witaminy B17 Laetrile. Nie jest to wcale nowe odkrycie, ale tylko lekko zmodyfikowana wersja pracy sławnego biochemika Ernsta Krebsa, który 40 lat wcze¶niej zidentyfikował i wyodrębnił witaminę B17. Krebs i jego współpracownicy zaatakowani zostali w¶ciekle przez AMA (American Medical Association) i międzynarodowe kompanie farmaceutyczne przypuszczalnie dlatego, że jako witamina produkowana z pestek moreli B17 Laetrile nie mogła zostać opatentowana w celu dostarczania ogromnych profitów dla udziałowców. I chociaż obecnie owi "szanowani" badacze medyczni w Londynie przyznaj± ostatecznie, że B17 może zostać użyta do niszczenia rakowatych naro¶li, czytelnicy może zechc± przestudiować poniższy raport badawczy, napisany przez autora w 1994 r. i opublikowany w 1995 r. Czy rak jest jedynie chorob± wywołan± niedoborem witaminy? Pomimo, że wiele alternatywnych kuracji rakowych odniosło sukces w ostatnich latach, niewiele było dyskusji na temat możliwych sposobów zapobiegania, czy też tłumienia raka w zarodku, zanim jeszcze ma on szanse zaatakować, ani też efektywnego kontrolowania go już po ataku. Istnieje również pytanie dlaczego z każdym kolejnym rokiem stajemy się coraz to bardziej podatni na wszelkie odmiany raka. Czy istnieje bezpo¶rednia więĽ pomiędzy łatwymi do wykrycia i wci±ż narastaj±cymi ilo¶ciami chemikaliów i dodatków w naszej żywno¶ci i zapasach wody, czy też należy winić za ten stan rzeczy usuniecie pewnych zasadniczych składników z naszych rafinowanych zachodnich diet. Faktem jest i istnieje przytłaczaj±ca ilo¶ć dowodów na to, że usunięcie witaminy B17 z naszej diety odegrało jedn± z najistotniejszych ról w zwiększonej podatno¶ci na zachorowanie na raka. Kilka dekad wstecz - dwie ksi±żki dostarczyły nam istotnych wskazówek, co do jednego z możliwych powodów alarmuj±cej zwyżki występowania wszystkich form raka. Chociaż adresowane były one do rożnych grup czytelników, obie te ksi±żki rozpatrywały możliwe powi±zania pomiędzy niedoborem witamin i chorob±. "¦wiat bez raka" Edwarda Griffina z Kalifornii przedstawia dowody na to, że witamina B17 wydaje się być zdolna do zapobiegania atakom przez wszelkie formy raka, podczas gdy druga ksi±żka "Jedz tłusto i chudnij" doktora Ryszarda MacKarness’a - proponuje dietę bogat± w tłuszcze dla zmęczonych próbami utraty wagi według zasady "listka sałaty". Na pocz±tku jest trudno dopatrzyć się zwi±zku pomiędzy tymi dwoma, tak bardzo różni±cymi się tematami, ale zwi±zek ten jednak istnieje. Na swój indywidualny sposób obydwie ksi±żki wskazuj± na dwie odrębne grupy ludzi (jedna wegetariańska i jedna mięsożerna), które nie znaj± przypadku raka lub choroby serca w ogóle, konsumuj±c lokaln± żywno¶ć w ¶rodowiskach, w których się urodzili. Jest to krytyczny punkt, gdyż bez stwierdzenia takowego powi±zania łatwo uznanym badaczom medycyny sprowadzić ludzi na błędne tory, zważywszy miliardy dolarów wydawane na badania promocyjne leczenia promieniowaniem i chemoterapi±. w latach 50-tych, po wielu latach badań, znany biochemik nazwiskiem dr Ernst T. Krebs wyodrębnił now± witaminę, której nadał liczbę B17 i nazwę "Laetrile". w miarę upływu lat tysi±ce ludzi przekonało się, że Krebs ostatecznie odkrył drogę do całkowitej kontroli nad wszelkimi formami raka czym wywołał podział na zwolenników i przeciwników trwaj±cy do dzisiaj. Ale w latach 50-tych Ernst Krebs nie miał pojęcia, w jakim to gnieĽdzie szerszeni o¶mielił się zamieszać. Nie będ±c w stanie opatentować B17 ani też zapewnić sobie wył±cznych praw do witaminy, międzynarodowa farmakologia przypu¶ciła zmasowany atak propagandowy o niespotykanej zjadliwo¶ci przeciwko Laetrile, pomimo faktu, że niezbite dowody jej skuteczno¶ci w kontrolowaniu raka istniej±. Dlaczego zapadamy na raka - czy na skutek palenia papierosów, intensywnego nasłonecznienia, czy też jest to efektem toksycznych dodatków do naszej żywno¶ci? Dr Krebs tak nie my¶li. Cało¶ć jego udokumentowych badań biochemicznych wskazuje na fakt, że rak jest po prostu skutkiem niedoboru witaminy B17, już dawno temu usuniętej z naszych wysoko rafinowanych, zachodnich diet. Krebs postuluje, że tzw. "czynniki rakotwórcze" s± jedynie swoistym wentylem, który ostatecznie ukazuje niedobór witaminy B17 i jego dewastuj±ce efekty. Wiarygodno¶ć twierdzenia Dr Krebsa najlepiej ilustruje przykład niedoboru witaminy C, znany jako szkorbut. Podobnie jak z rakiem, nie istnieje żadne wcze¶niejsze ostrzeżenie o szkorbucie; organizm nie sygnalizuje niczym, że ciału zaczyna brakować zapasów witaminy C. w jednej minucie pacjent jest zdrow± osob±, a w następnej jest już chory. Leczenie szkorbutu przebiega również gwałtownie. w ci±gu kilku dni (a czasami godzin), stosowania wysokich dawek witaminy C szkorbut zanika, pojawiaj±c się ponownie tylko wtedy, gdy zapasy witaminy ponownie spadn± poniżej pewnego (nie udokumentowanego) poziomu. Tak więc, je¶li Ernst Krebs ma racje, alternatywne metody leczenia (Essiac, tlen i terapie elektromagnetyczne) skazane s± z góry na w±tpliwe efekty. w przypadku raka zast±pienie utraconej witaminy B17 w naszych dietach mogłoby przyczynić się do większej efektywno¶ci innych alternatywnych metod leczenia albo też zupełnie je zast±pić. Dowód, który dr Krebs zaprezentował na przestrzeni lat dla poparcia swego twierdzenia o "utraconej" witaminie B17 w naszych dietach jest bardzo prosty. Parę wieków temu zwykli¶my jad±c chleb z domieszk± nasion prosa i lnu, bogatych w witaminę B17, a teraz chleb pszeniczny i żytni, który jadamy nie ma jej w ogóle. Przez cale generacje nasze babcie zwykły dodawać pokruszone nasiona ¶liwek, czere¶ni, jabłek, moreli i innych ro¶lin botanicznej rodziny Rosaceae do swych domowych konfitur i dżemów. Babcia pewnie nie wiedziała, dlaczego to robi, ale nasiona wszystkich tych owoców s± jednym z najpotężniejszych Ľródeł witaminy B17 na ¶wiecie. w tropikach, ogromne ilo¶ci B17 znajduje się w gorzkiej kassawie, znanej również jako tropikalny maniok. Badania dowiodły, że plemię z Himalajów znane jako Hunza, nigdy nie znało przypadku zachorowania na raka, czy serce ponieważ trzyma się swojej tradycyjnej diety, która jest wyj±tkowo obfita zarówno w morele jak i w proso. Jednakże, po zastosowaniu zachodniej diety Hunzowiestaj± się podobnie podatni na te choroby, jak i reszta z nas. Ponieważ Hunzowie jedz± bardzo niewiele mięsa, mogłoby to zachęcić liczne społeczno¶ci wegetariańskie do wzajemnego poklepywania się i wygłaszania proklamacji w stylu: "Widzicie, mieli¶my racje!" Jednakże, taka rado¶ć jest niezbyt uzasadniona. w poszukiwaniu diety możliwej do zaakceptowania dla tych, co nie życz± sobie przegryzania jednego li¶cia sałaty na dzień, Ryszard Mac Karness opracował szczegółowe studium sposobu żywienia się Eskimosów, żyj±cych na polarnych lodowcach oraz amerykańskich Indian, spożywaj±cych swoj± tradycyjn± żywno¶ć. w swym naturalnym ¶rodowisku obydwie grupy s± zasadniczo mięsożerne, spożywaj±c upolowan± zwierzynę, wł±czaj±c w to łosia i karibu, wspomagan± jedynie dzikimi jagodami, kiedy bywaj± one dostępne w sezonie. Głów± rzecz±, któr± MacKarness podkre¶la w swej ksi±żce "Jedz tłusto i chudnij" jest fakt, że pomiędzy tymi ludami nie występuje problem otyło¶ci; jest to interesuj±cy fakt, jako że regularnie zajadaj± się oni zwierzęcym tłuszczem nasyconym co najmniej dwa razy na dzień. Ale bardziej interesuj±cym faktem jest dowód na to, że Eskimosi i Indianie amerykańscy, żyj±cy w swych naturalnych ¶rodowiskach i spożywaj±cy naturaln± żywno¶ć NIGDY nie zapadaj± na raka ani nie choruj± na serce, dokładnie tak samo, jak plemię Hunza w Himalajach, pomimo, że Eskimosi i Indianie amerykańscy s± raczej mięsożerni i nie s± jaroszami. Dokładne badania wykazuj±, że jest to efekt działania witaminy B17. Mięso karibu jest główn± cze¶ci± diety obydwu grup. Karibu, które żywi± się głównie traw± strzałkow±, zawieraj±c± ok. mg na kg nitriloside, pierwszorzędnego Ľródła witaminy B17. Łososiowe jagody, suszone i spożywane zarówno przez Eskimosów, jak i Indian na równi, zawieraj± ogromne ilo¶ci witaminy B17. Te znacznie różni±ce się społeczno¶ci, wegetariańskie i mięsożerne pozostaj± w doskonałym zdrowiu. Jest to szczególnie ważne dla tych, którzy ze względów ¶rodowiskowych nie s± w stanie wybrać dowolnie wegetariańskiej diety. Taka dieta byłaby całkiem niemożliwa w regionach polarnych, czy na pustyni. Na nieszczę¶cie, w większo¶ci "cywilizowanych" zachodnich kultur, trawy i inna żywno¶ć, któr± się karmi obecnie zwierzęta domowe, przeznaczone do konsumpcji przez ludzi, rzadko zawiera więcej, niż jedynie ¶ladowe pozostało¶ci nitriloside, chociaż miały je one w wystarczaj±cej ilo¶ci, dopóki botanicy i biochemicy nie zaczęli wprowadzać genetycznych zmian w nasze życie ro¶linne. Oznacza to, że nasze drugorzędne Ľródło witaminy B17 (poprzez konsumpcję mięsa), bardzo szybko wysycha. Podczas gdy Hunzowie i Eskimosi otrzymuj± przeciętn±, jednostkow± dawkę witaminy B17 w wysoko¶ci 250 - mg na dzień, Europejczycy, spożywaj±cy "zdrow±" współczesn± żywno¶ć, przyjmuj± jej zaledwie 2 mg. Prowadzi to do zaskakuj±cych wniosków. Je¶li byli¶my w stanie kontrolować szkorbut już wieki temu, jak to się dzieje, że nie jeste¶my w stanie uczynić tego samego z rakiem w dniu dzisiejszym? Faktem jest, że mogliby¶my, gdyby nasze rz±dy na to pozwoliły. Na nieszczę¶cie, większo¶ć rz±dów ugięła się pod presj± ze strony międzynarodowej farmakologii, amerykańskiej FDA (Food & Drug Administration) i AMA (American Medical Association). Te instytucje zorganizowały potężne kampanie odstraszaj±ce, oparte na fakcie, że witamina B17 zawiera pewne ilo¶ci ¶miertelnej trucizny - cyjanku potasu, wygodnie zapominaj±c, że witamina B12 zawiera również wielkie ilo¶ci tej substancji, a istnieje w wolnej sprzedaży we wszystkich sklepach z naturaln± żywno¶ci± na całym ¶wiecie. Witamina B17 Laetrile Doktora Krebsa ekstrahowana była z pestek moreli, a następnie syntetyzowana w formę krystaliczn± przy użyciu jego własnego, unikatowego procesu. Wtedy amerykańska FDA zaczęła bombardować media opowie¶ci± o nieszczęsnym małżeństwie, które zatruło się po zjedzeniu surowych pestek moreli w San Francisco. Opowie¶ć dostała się na czołówki wszystkich gazet w USA, chociaż kilku podejrzliwym dziennikarzom, którzy usiłowali ustalić tożsamo¶ć nieszczęsnej pary, nigdy się to nie udało, pomimo uporczywych wysiłków. Nacisk ze strony międzynarodowej farmakologii (FDA) trwał nieubłaganie. Od tego momentu spożywanie pestek moreli lub B17 Laetrile stało się jednoznaczne z popełnianiem samobójstwa. Kiedy¶ w latach 50-tych Dr Ernst Krebs udowodnił ponad wszelk± w±tpliwo¶ć, że B17 była kompletnie nieszkodliwa dla ludzi i to w najbardziej przekonywuj±cy sposób. Po przetestowaniu witaminy na zwierzętach, napełnił duż± strzykawkę mega-doz± skoncentrowanej Laetrile, któr± następnie wstrzykn±ł sobie w ramię! Może był to drastyczny sposób, ale awanturniczy Dr Krebs ci±gle żyje i cieszy sie dobrym zdrowiem. Witamina jest nieszkodliwa dla zdrowych tkanek z bardzo prostego powodu: każda molekuła B17 zawiera jedn± jednostkę cyjanku, jedna jednostkę benzaldehydu i dwie jednostki glukozy (cukru) ‘zamknięte’ razem. Po to, aby cyjanek mógł stać się niebezpieczny trzeba najpierw ‘otworzyć’ molekulę, aby go uwolnić, trick którego jest w stanie dokonać jedynie pewien enzym, zwany beta-glucosidase, który jest obecny w całym ciele ludzkim w maleńkich ilo¶ciach przy czym jego ilo¶ć znacznie wzrasta do znacznych ilo¶ci (stukrotnie wyższych) tylko w jednym miejscu: w siedlisku zło¶liwego naro¶la rakowego. Tak więc cyjanek bywa jedynie jakby ‘otwierany’ w miejscu, gdzie znajduje się rak, z drastycznymi efektami, które całkowicie niszcz± komórki rakowe, ponieważ benzaldehyd ‘otwiera’ się w tym samym czasie. Benzaldehyd jest ¶miertelnie niebezpieczn± trucizn±, która wówczas działa ł±cznie z cyjankiem, wytwarzaj±c truciznę sto razy silniejsz±, niż każdy z nich z osobna. Poł±czony efekt tych zwi±zków na komórki rakowe najlepiej pozostawić wyobraĽni. Ale co z niebezpieczeństwem dla reszty komórek ciała? Inny enzym, rhodanese, zawsze obecny w daleko większych ilo¶ciach niż ‘otwieraj±cy’ enzym beta-glucosidase w zdrowych komórkach, posiada prost± zdolno¶ć kompletnego rozdrobnienia i przetworzenia zarówno cyjanku jak i benzaldehydu w produkty korzystne dla zdrowia. Jak można przewidzieć, komórki rakowe nie zawieraj± w ogóle rodanezu, co pozostawia je kompletnie na łasce tych dwu niebezpiecznych trucizn. Pokolenia temu nasi eksperci rolni znali już efekt działania beta-glucosidase, tzn. jego zdolno¶ć do uwalniania jednostki cyjanku w molekule B17 ale wydawało się, że istnieje mnóstwo w±tpliwo¶ci odno¶nie sposobu podej¶cia do problemu. Uproszczonym rozwi±zaniem zdawało się wówczas zaklasyfikowanie wszystkich ro¶lin zawieraj±cych molekule B17 jako "truj±cych" a następnie zmodyfikowanie ich genetycznie w celu kompletnego usunięcia zawarto¶ci nitriloside dla bezpieczeństwa zwierz±t. Jednym z klasycznych przykładów tego ‘poronionego’ rozwi±zania był przypadek z 1940 r., w którym australijskie owce okazjonalnie zdychały na skutek nadmiaru cyjanku, pochodz±cego z białej koniczyny, o której wiadomo było, że zawiera B17. Pominięto fakt, że większo¶ć owiec spożywaj±cych tę sam± koniczynę pozostawała żywa, botanicy usunęli genetycznie nitriloside z białej koniczyny. Tymczasem owce, które zdechły to było kilka osobników, które degustowały smakowite fuksje zawieraj±ce duże ilo¶ci ‘otwieraj±cego’ enzymu beta glucosidase, który reagował natychmiast w owczych żoł±dkach, powoduj±c ich ¶mierć. Je¶li botanicy zneutralizowaliby kilka fuksji zamiast milionów ton białej koniczyny, byłoby znacznie więcej witaminy B17 dostępnej dzisiaj dla ludzi poprzez rynek mięsny. Tak to ogromne ilo¶ci witaminy B17 zostały usunięte z zachodniej żywno¶ci i społeczeństwo stoi teraz przed problemem raka o rozmiarach wcze¶niej nie spotykanych. Je¶li nawet przyjmiemy, że niedobór B17 mógłby być najbardziej prawdopodobn± przyczyn± zaistnienia takich warunków, pozostaje wci±ż kwestia tego, co robić dalej i jak ów rak rozwija się do formy zagrażaj±cej życiu. Witamina B17 W "¦wiecie bez raka" Griffin wyja¶nia trofoblastyczn± teorię raka, proponowan± przez prof. Johna Beard’a z Uniwersytetu w Edynburgu, który twierdzi, że pewne pre-embrionalne komórki w ci±ży nie różni± się w sposób widoczny od wysoce zło¶liwych komórek rakowych. Griffin odnotowuje: "Trofoblast w ci±ży istotnie posiada wszystkie klasyczne cechy raka. Rozprzestrzenia się on i ulega podziałowi bardzo szybko, w miarę jak wgryza się w ¶ciankę maciczn±, przygotowuj±c miejsce, w którym embrion może się zagnieĽdzić." Trofoblast formowany jest w reakcji łańcuchowej przez inn± komórkę, któr± Grifin upraszcza do nazwy "komórka totalnego życia", a która może ewoluować w jakikolwiek organ albo tkankę, lub alternatywnie w ludzki embrion. Kiedy "komórka totalnego życia" stymulowana jest w kierunku wyprodukowania trofoblastu poprzez kontakt z hormonem estrogenu, obecnym zarówno u kobiet jak i u mężczyzn, przydarza się jedna z dwu rzeczy: w przypadku ci±ży rezultatem jest konwencjonalny rozwój placenty i pępowiny. Je¶li trofoblast jest natomiast stymulowany, jako cze¶ć procesu leczenia, rezultatem jest rak, lub jak Griffin zwraca uwagę: "Aby być bardziej dokładnym, powinni¶my powiedzieć, że staje się to rakiem, kiedy proces leczenia nie zostaje zastopowany po wykonaniu swego zadania". Zdumiewaj±cy dowód tego twierdzenia istnieje niezbicie. Wszystkie komórki trofoblastu produkuj± unikatowy hormon, nazywany chorionic gonadotrophic (CGH), który jest łatwo wykrywalny w moczu. Tak więc, jeżeli osoba jest albo w ci±ży albo też chora na raka, prosty test ci±żowy na CGH powinien potwierdzić każde z osobna lub obydwa razem. Dokładno¶ci± wynosi powyżej 85%. Je¶li badania próbki moczu dadz± wynik pozytywny to znaczy, że albo jest to normalna ci±ża albo nienormalna naro¶l rakowa. Griffin odnotowuje: "Je¶li pacjentem jest kobieta to albo jest ona w ci±ży albo ma raka. Je¶li za¶ mężczyzna, to tylko może być rak". Tak więc po co te wszystkie kosztowne biopsje, wykonywane dla sprawdzenia, czy istnieje rak? Można tylko zgadywać, że ubezpieczalnia medyczna płaci lekarzom wyższe kwoty za biopsje, niż za testy ci±żowe. w Australii dwa testy ci±żowe, których można dokonywać w domu samemu i które s± dostępne w każdej aptece, to Discover i Predictor. Lekarze czytaj±cy ten artykuł pewnie będ± sie zżymać w ¶więtym oburzeniu w tym momencie, pomrukuj±c: "Tak, ale gdzie jest DOWÓD?" Ano tutaj. Większo¶ć ludzi słyszała o "spontanicznej regresji", kiedy to rak po prostu znika i jest nadzieja, że nigdy nie powróci. Takie spontaniczne regresje s± rzadkie i odmienne w każdej formie raka. Jedna zło¶liwa odmiana znana jako testicular chorionepiythelioma - cechuje się tym, że nigdy nie spowodowała nawet jednej spontanicznej regresji. Może dokładnie z tego powodu Dr Krebs wyszczególnił j± i obj±ł specjalnymi badaniami, kiedy udowadniał skuteczno¶ć B17 Laetrile w zapewnieniu całkowitej kontroli nad rakiem. Jak wspomina Edward Griffin, w przemówieniu na bankiecie w San Francisco w dniu 19 listopada 1967 r. Dr Ernst Krebs dokonał krótkiego przegl±du sze¶ciu przypadków testicular chorionepithelioma. Potem dodał: "Cóż, istnieje pozytywna cecha tego, że się nie było uprzednio promieniowayma, ponieważ, je¶li napromieniowanie, które zawiodło, nie miało miejsca, nie można przyjmować, że jest to opóĽniony efekt wcze¶niejszej radiacji. Tak więc ten przypadek podpada pod kategorie "spontanicznych regresji" ale kiedy spojrzymy na to w sposób naukowy, wiemy, że spontaniczna regresja zdarza się tu rzadziej, niż w jednym przypadku na 150 tysięcy tej odmiany raka. Statystyczna możliwo¶ć spontanicznej regresji, która by tłumaczyła rozwi±zanie tych sze¶ciu przypadków testicular chorionepithelioma (wszystkie wyleczone jedynie witamina B17 Laetrile), jest daleko większa, niż statystyczne nieprawdopodobieństwo tego, że słońce nie wstanie następnego ranka". Zapewne trafnie Griffin odnotowuje fakt, że z powodu wrogiej kampanii przeciwko B17 Laetrile oraz z powodu trudno¶ci w zdobyciu "zakazanej" substancji, większo¶ć choruj±cych na raka zaczyna stosować witaminy, jako ostatni± drogę ratunku, długo po tym, jak zostan± już spaleni promieniowaniem i zatruci chemoterapi±. Kiedy "¦wiat bez raka" został napisany w 1974 r. - witamina B17 Laetrile była jeszcze wolno dostępna w Australii. Teraz jej nie ma. Ostatni dane Australijskiej Fundacji Rakowej i wypowiedzi autorytetów medycznych ujawniły, że w ostatnim czasie Canberra rozważa każdy indywidualny przypadek osobno a następnie decyduje, czy pacjentowi można pozwolić importować wystarczaj±c± ilo¶ć tego specyfiku dla jego własnego, osobistego użytku. Je¶li jej czy jemu uda się przeskoczyć przez tę przeszkodę, pozostaje im jeszcze znalezienie lekarza, który zgodzi się wstrzykn±ć witaminę B17. Wydaje się, że międzynarodowi lobby¶ci zdołali się dostać do polityków zanim dr Krebs zdołał się przedostać do australijskiej publiczno¶ci. W ostatnim miesi±cu australijska telewizja podała przerażaj±c± wiadomo¶ć, że dwóch na trzech Australijczyków może spodziewać się zachorowania na raka skóry przynajmniej raz w ci±gu swego życia. Według ewidencji, zapewnionej przez dr Ernsta Kebsa juniora, Edwarda Griffina i dr Ryszarda MacKarness’a - ta liczba mogłaby się zmniejszyć do maleńkiego procentu, Je¶li Australijczykom pozwolono by na wolno¶ć wyboru w zakresie dotycz±cym stosowania witaminy B17 Laetrile. Może nadszedł już czas, aby Australijczycy zajęli stanowisko wobec tego niew±tpliwie ¶miertelnego problemu. Autor: Joe Vialls Tłumaczenie: Krystyna Kruk ¬ródło: Alternatywa Występowanie witaminy B17 Najwyższe stężenie witaminy B17 można spotkać w: Pestkach lub nasionach owoców: Jabłek, moreli, wi¶ni, nektarynek, brzoskwiń, gruszek, ¶liwek. Fasoli: Bób (Vicia faba L.), ciecierzyca, soczewica (skiełkowana), fasola półksiężycowata, mung (skiełkowana), fasola ozdobna (Phaseolus coccineus). Orzeszkach: Gorzkie migdały, macadamia (podobne do laskowych), nerkowca. Jagodach: Niemal wszystkie dzikie jagody. jeżyny, aronii, żurawiny błotnej, dziki bez (Sambucus L.), malin, truskawek. Nasionach: Lnu, sezamu, chia (Salvia hispanica / szałwia hiszpańska) - czyli oleiste. Trawach: Akacja (Acacia Mill.), alfalfa (skiełkowana), wodnych trawach, sorgo alepejskie (Sorghum halepense (L.) Pers.), troje¶ć amerykańska (Asclepias syriaca), pszenica(trawa). Ziarnach: Kasz owsa, jęczmienia, br±zowego ryżu, gryki, chia, lnu, prosa, żyta, wyki, pszenicy (jagody). I innych: Pędy bambusa, ro¶lina fuschia, Sorgo (Sorghum Moench), dzika hortensja. Profilaktyka czyli reguła oparta na do¶wiadczeniu: Według dr E. Krebs, s± zasady aby przyswoić dzienn± dawkę "witaminy B17" któr± można uzyskać poprzez jedn± z dwóch następuj±cych wskazówek: Po pierwsze, zjadaj cał± zawarto¶ć "witaminy B17", czyli owoce w cało¶ci (nasiona wł±cznie), ale nie jedz większej ilo¶ci nasion ponad te które były w całym zjedzonym owocu. Przykład: Jeżeli zjesz dziennie 3 jabłka (w cało¶ci z pestkami) to nie musisz już zjadać dodatkowych pestek z jabłek. Po drugie, jedno j±dro pestki z brzoskwini lub moreli na ok 4,5 kg masy ciała uważa się za więcej niż wystarczaj±ca ilo¶ć w profilaktyce raka, choć dokładna liczba może się różnić dla osoby z indywidualnym metabolizmem i nawykami żywieniowymi. Na przykład: człowiek o masie 77kg może zużywać 17 j±der pestek moreli lub brzoskwini na dzień i przyjmować biologicznie rozs±dne ilo¶ci "witaminy B17". I dwie ważne uwagi: Oczywi¶cie, możesz zjadać dużo czegokolwiek. Ale po zjedzeniu zbyt wielu j±der pestek lub nasion, można spodziewać się nieprzyjemnych skutków ubocznych. Ta naturalna żywno¶ć powinna być spożywana w racjonalnych ilo¶ciach (nie więcej niż 30 do 35 j±der pestek na dzień). Również wysokie stężenia "witaminy B-17" otrzymywane s± przez jedzenie naturalnych produktów spożywczych w ich surowym lub kiełkuj±cym stadium. Nie oznacza to, że umiarkowane gotowanie i inne ingerowanie zniszczy zawarto¶ci "witaminy B-17". Na przykład: Żywno¶ć gotowana w temperaturze wystarczaj±cej do przygotowania tradycyjnej chińskiej kolacji, nie niszczy zawarto¶ci "witaminy B-17". W skrócie Letril jest inną nazwą substancji chemicznej określanej amigdaliną. Amigdalina znajduje się w pestkach wielu owoców, w surowych orzechach oraz innych roślinach (patrz pytanie 1). Istnieje przekonanie, że aktywnym składnikiem letrilu/amigdaliny o działaniu przeciwnowotworowym jest cyjanek (patrz pytanie 1). Letril/amigdalina podawany jest doustnie w postaci tabletki lub we wlewie dożylnym (patrz pytanie 4). W badaniach laboratoryjnych, badaniach na zwierzętach oraz w badaniach z udziałem ludzi wykazano niewielkie działanie przeciwnowotworowe letrilu/amigdaliny (patrz pytania 5 i 6). Efekty uboczne stosowania letrilu/amigdaliny są takie same, jak w przypadku zatrucia cyjankiem (patrz pytanie 7). Letril/amigdalina nie został zarejestrowany do użycia przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) (patrz pytanie 8). 1. Co to jest amigdalina / witamina B17 / letril? Letril jest substancją, którą w leczeniu nowotworów próbowano stosować na całym świecie. Nie została ona zarejestrowana przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA), we wskazaniu do leczenia raka lub jakiegokolwiek innego schorzenia. Termin „letril” pochodzi od dwóch słów z języka angielskiego: laevorotatory oznaczającego lewoskrętny oraz mandelonitrile − nazwy związku z grupy cyjanohydryn) i jest używany do określenia oczyszczonej formy chemicznej amigdaliny. Amigdalina jest roślinnym związkiem chemicznym, który zawiera cukier oraz uwalnia cyjanek. Uważa się, że w letrilu to cyjanek jest substancją czynną o działaniu przeciwnowotworowym. Amigdalina znajduje się w pestkach wielu owoców oraz w surowych orzechach. Można ją również znaleźć w innych roślinach, takich jak fasola półksiężycowata, koniczyna i sorgo. Nazwy letril, Laetrile oraz amigdalina często są używane zamiennie, nie jest to jednak ten sam produkt. Opatentowany w Stanach Zjednoczonych chemiczny produkt o nazwie Laetrile różni się od letrilu/amigdaliny produkowanego w Meksyku. Opatentowany Laetrile jest częściowo syntetyczną (wytworzoną przez człowieka) formą amigdaliny, podczas gdy letril/amigdalina produkowana w Meksyku pochodzi z pokruszonych pestek moreli. W badaniach omawianych w niniejszym dokumencie stosowano meksykański letril/amigdalinę lub Laetrile. Generyczna nazwa „letril” będzie tu używana z wyjątkiem przypadków, o których wiadomo, że w badaniu stosowany był opatentowany Laetrile. 2. Jaka jest historia odkrycia i stosowania letrilu/amigdaliny jako terapii komplementarnej lub alternatywnej w leczeniu onkologicznym? Amigdalina została po raz pierwszy wyizolowana w 1830 roku i była używana jako substancja przeciwnowotworowa w Rosji już w 1845 roku. Jej pierwsze zastosowanie jako substancji przeciwnowotworowej zarejestrowano w Stanach Zjednoczonych w 1920 roku. Wczesna wersja pigułki zawierającej amigdalinę okazała się zbyt toksyczna i zaprzestano prac nad tą substancją. W 1950 roku podobno nietoksyczna, częściowo syntetyczna forma amigdaliny została wyprodukowana i opatentowana w Stanach Zjednoczonych jako Leatrile. Laetrile zdobył popularność w latach 70. XX wieku jako samodzielna substancja o działaniu przeciwnowotworowym oraz jako część programu terapii metabolicznej, który obejmował specjalną dietę, duże dawki suplementów witaminowych oraz enzymy trzustkowe (grupa białek wspomagających trawienie). Do roku 1978 roku ponad 70 000 osób w Stanach Zjednoczonych było ponoć leczonych tym preparatem. W 1980 roku amerykański Sąd Najwyższy podtrzymał zakaz przesyłania letrilu pomiędzy poszczególnymi stanami USA. Jest on nadal stosowany w Meksyku oraz w niektórych klinikach w Stanach Zjednoczonych. 3. Jaka teoria kryje się za twierdzeniem, że letril/amigdalina może być skuteczny w leczeniu nowotworów? Uważa się, że cyjanek jest głównym składnikiem letrilu o działaniu przeciwnowotworowym. Dwa inne najważniejsze metabolity amigdaliny, prunazyna (podobna w strukturze do letrilu) oraz benzaldehyd, mogą również blokować rozwój komórek nowotworowych. Przedstawiono kilka teorii, które miały uzasadniać zastosowanie letrilu w leczeniu raka. Dwie z nich utrzymują, że równowaga pomiędzy niektórymi enzymami w komórkach nowotworowych pozwala na toksyczne działanie letrilu na te komórki. Istnieją pewne dowody naukowe wskazujące, że zdrowe komórki i komórki nowotworowe zawierają inne proporcje tych enzymów. Inna teoria zakłada, że rak jest wynikiem deficytu witamin oraz że letril lub „witamina B-17”, jest właśnie brakującą witaminą niezbędną organizmowi do powrotu do zdrowia. Obecnie nie ma dowodów naukowych na to, że letril jest potrzebny organizmowi lub też że u zwierząt lub ludzi może działać jak witamina. Czwarta teoria utrzymuje, że cyjanek uwalniany przez letril ma działanie toksyczne na komórki nowotworowe i powstrzymuje je przed wzrostem. Teoria ta również mówi, że niszczenie komórek powoduje pobudzenie systemu immunologicznego. 4. W jaki sposób podaje się letril/amigdalinę? Letril/amigdalina podawany jest doustnie w postaci pigułki. Można go również przyjmować w zastrzykach dożylnych lub domięśniowych. Letril/amigdalina często podawany jest dożylnie przez pewien okres, a następnie doustnie jako terapia podtrzymująca (terapia pomagająca przedłużyć działanie poprzedniego leczenia). 5. Czy prowadzono badania przedkliniczne (laboratoryjne oraz na zwierzętach) z użyciem letrilu/amigdaliny? Prowadzono badania przedkliniczne nad letrilem/amigdaliną podawanym w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi substancjami. Badania te obejmowały działanie przeciwnowotworowe letrilu/amigdaliny, efekty uboczne terapii letrilem/amigdaliną, miejsce i sposób rozkładania się tej substancji w organizmie oraz sposób, w jaki letril/amigdalina oraz jego produkty są wydalane z organizmu. Badania laboratoryjne oraz badania na zwierzętach wykazały rozbieżne wyniki dotyczące przeciwnowotworowego działania letrilu/amigdaliny. Dwa badania na zwierzętach dotyczące działania letrilu/amigdaliny przeprowadzone przez amerykański Narodowy Instytut Raka (NCI) wykazały brak odpowiedzi na leczenie, zarówno gdy letril/amigdalina był podawany samodzielnie, jak i w połączeniu z enzymem, który aktywuje wydzielanie w organizmie cyjanku z letrilu/amigdaliny. U zwierząt występowało więcej efektów ubocznych, wówczas gdy letril/amigdalina był podawany łącznie z enzymem. Podobne wyniki uzyskano na modelu, w którym ludzkie guzy piersi i jelita grubego zostały wszczepione myszom. W innych badaniach uzyskano następujące wyniki w odniesieniu do działania letrilu/amigdaliny: Badanie laboratoryjne nad amigdaliną wykazało nieco wolniejszy wzrost komórek raka jelita grubego. Badanie laboratoryjne nad amigdaliną wykazało, że im wyższe dawki amigdaliny, tym bardziej prawdopodobna jest odpowiedź komórek raka prostaty na leczenie. Badanie laboratoryjne nad amigdaliną podawaną razem z beta-D-glukozydazą wykazało zależność odpowiedzi na leczenie od czasu jego trwania i dawki w komórkach raka wątroby. Im dłużej oraz w im większych dawkach podawano amigdalinę z beta-D-glukozydazą, tym większa była szansa na odpowiedź komórek raka wątroby na leczenie. Badanie laboratoryjne nad amigdaliną wykazało, że im wyższe dawki amigdaliny, tym bardziej prawdopodobna jest odpowiedź komórek raka szyjki macicy na leczenie. Jedno badanie na szczurach wykazało, że amigdalina była nieskuteczna w leczeniu, zapobieganiu czy opóźnianiu rozwoju nowotworów. Jedno badanie wykazało odpowiedź na leczenie u myszy z guzami piersi, gdy amigdalina była podawana razem z enzymami oraz z witaminą A, ale nie, kiedy była podawana samodzielnie. 6. Czy prowadzono jakiekolwiek badania kliniczne (badania z udziałem ludzi) nad letrilem/amigdaliną? Nie prowadzono kontrolowanych badań klinicznych (badań porównujących grupę pacjentów, która otrzymuje nowy lek, z grupą, która nie otrzymuje leczenia) nad letrilem/amigdaliną. Mimo że dostępnych jest wiele pojedynczych doniesień (niekompletnych opisów leczenia jednego lub kilku pacjentów) oraz opisów przypadków (szczegółowych raportów na temat rozpoznawania, leczenia i dalszej obserwacji poszczególnych pacjentów), stanowią one dowody naukowe o niewielkiej wartości na potwierdzenie ewentualnej skuteczności letrilu/amigdaliny w leczeniu raka. Następujące wyniki pochodzą z serii przypadków stosowania letrilu/amigdaliny u chorych na nowotwory: W 1953 roku została opublikowana seria przypadków (grupa lub seria opisów przypadków obejmująca pacjentów poddanych podobnemu leczeniu) 44 chorych leczonych letrilem/amigdaliną. Większość pacjentów, u których zaobserwowano pewną poprawę, była również poddawana radioterapii lub leczeniu onkologicznemu, nie wiadomo zatem, który rodzaj leczenia przyniósł obserwowaną korzyść terapeutyczną. W innej, opublikowanej w 1962 roku serii przypadków 10 pacjentów na rozsiany nowotwór (nowotwór, który rozprzestrzenił się do innych części ciała) leczono dożylnie różnymi dawkami preparatu Laetrile. Główną korzyścią zgłaszaną przez pacjentów było zmniejszenie bólu. Zaobserwowano również zmniejszenie obrzęków węzłów chłonnych oraz wielkości guza. Nie prowadzono jednakże długoterminowej obserwacji tych pacjentów, nie wiadomo zatem, jak długo te korzyści utrzymywały się po zakończeniu leczenia. Benzaldehyd, który powstaje w wyniku rozkładu letrilu przez organizm, był poddawany również badaniom u ludzi pod kątem aktywności przeciwnowotworowej. W dwóch seriach klinicznych (opisy przypadków kilku pacjentów leczonych kolejno w danym ośrodku) benzaldehydem byli leczeni chorzy na zaawansowane nowotwory, którzy byli oporni na standardową terapię. U niektórych pacjentów uzyskano całkowitą remisję (ustąpienie wszystkich oznak i objawów raka), podczas gdy u innych doszło do zmniejszenia się guza. Odpowiedź na leczenie benzaldehydem trwała do końca prowadzonego leczenia. Niemal wszyscy pacjenci zostali uprzednio poddani chemioterapii lub radioterapii, nie wiadomo jednak, jak szybko po ich zakończeniu zastosowano terapię benzaldehydem. W 1978 roku amerykański Narodowy Instytut Raka (NCI) zwrócił się do lekarzy, którzy uważali, że letril/amigdalina pomógł ich pacjentom, o przekazanie opisów przypadków. Przekazano 93 takie opisy, 67 z nich było wystarczająco pełnych, aby poddać je ocenie. Panel ekspertów doszedł do wniosku, że 2 z 67 pacjentów doświadczyło pełnej odpowiedzi na leczenie, a u 4 innych zaobserwowano zmniejszenie rozmiaru guza. Na podstawie tych 6 przypadków amerykański Narodowy Instytut Raka (NCI) sfinansował badania kliniczne nad letrilem/amigdaliną. Opublikowano wyniki jedynie dwóch badań klinicznych nad letrilem/amigdaliną. Były one finansowane przez NCI, zostały przeprowadzone pod koniec lat 70. i na początku lat 80. XX wieku i nie obejmowały porównawczej grupy kontrolnej. W tych dwóch badaniach klinicznych nad zastosowaniem letrilu/amigdaliny u chorych na nowotwory uzyskano następujące wyniki: Pierwsze badanie kliniczne I fazy oceniało u 6 pacjentów wielkość dawki i schemat oraz sposoby podawania letrilu/amigdaliny. Badacze wykazali, że amigdalina powodowała niewiele efektów ubocznych zarówno przy przyjmowaniu doustnym, jak i dożylnym. Jednakże dwoje pacjentów, którzy spożywali surowe migdały podczas leczenia amigdaliną, doświadczyło objawów zatrucia cyjankiem. W 1982 roku w badaniu klinicznym II fazy, obejmującym 175 pacjentów oceniano korzyść terapeutyczną z podawania amigdaliny w zależności od typu nowotworu. Większość pacjentów objętych badaniem miała raka piersi, raka jelita grubego lub raka płuca. Amigdalina była podawana w zastrzykach przez 21 dni, a następnie doustnie jako terapia podtrzymująca, z dawkowaniem podobnym do stosowanego w badaniu I fazy. Dodatkowo podawano witaminy i enzymy trzustkowe jako część programu terapii metabolicznej, która obejmowała również zmiany diety. U jednego chorego na raka żołądka zaobserwowano zmniejszenie się guza, które utrzymywało się przez 10 tygodni terapii amigdaliną. U około połowy pacjentów zaobserwowano wzrost guzów, gdy kończono terapię. Po 7 miesiącach od zamknięcia leczenia guzy zwiększyły się u wszystkich pacjentów. Niektórzy pacjenci zgłaszali poprawę w zakresie ich zdolności do pracy oraz innych aktywności, inni sygnalizowali złagodzenie objawów. Korzyści jednak nie utrzymały się po zakończeniu terapii. 7. Czy zgłaszano jakiekolwiek efekty uboczne związane ze stosowaniem letrilu/amigdaliny? Efekty uboczne stosowania letrilu/amigdaliny są takie same, jak objawy zatrucia cyjankiem. Obejmują one: nudności i wymioty, ból głowy, zawroty głowy, niebieskie zabarwienie skóry spowodowane brakiem tlenu we krwi, uszkodzenie wątroby, ciśnienie krwi poniżej normy, opadające powieki, kłopoty z chodzeniem z powodu uszkodzenia nerwów, gorączka, splątanie, śpiączka, śmierć. Efekty uboczne letrilu/amigdaliny wydają się zależeć od sposobu jego podawania. Są one silniejsze, gdy letril/amigdalina przyjmowany jest doustnie, a nie dożylnie. Powyższe efekty uboczne mogą być wzmożone poprzez: jedzenie surowych migdałów lub rozgniecionych pestek owoców, jedzenie pewnych typów owoców i warzyw, takich jak seler, brzoskwinie, brukselka oraz marchew, przyjmowanie dużych dawek witaminy C. 8. Czy letril/amigdalina został zarejestrowany do użycia przez amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) we wskazaniu do leczenia onkologicznego w Stanach Zjednoczonych? Amerykańska Agencja ds. Żywności i Leków (FDA) nie zarejestrowała letrilu/amigdaliny we wskazaniu do leczenia onkologicznego w Stanach Zjednoczonych. Substancja ta jest wytwarzana i używana jako terapia onkologiczna w Meksyku. Składniki letrilu/amigdaliny pochodzące z Meksyku, który jest jego głównym ich dostawcą, mogą się różnić czystością i zawartością. Wśród powyższych wykryto produkty zawierające bakterie oraz inne substancje, jak również produkty niewłaściwie oznakowane. Zmodyfikowano za: PDQ® Summary: Laetrile/Amygdalin (NCI):

leczenie witaminą b17 w niemczech